Istanboel!!

Subasi - Istanboel

Afstand: 76 km

Hoogtemeters: 989 meter

Het leuke van Istanboel in fietsen is dat je aan het einde in Istanboel bent maar voor de rest is het écht geen aanrader!

De nacht is eindelijk achter de rug. We kunnen als echte verwende westerlingen dit oord achter ons laten. 

We laten zelfs het ontbijt voor wat het is (namelijk een in plastic verpakt bordje met ergens nog oud brood op de balie van de receptie).

En zo zitten we al om 7.45 op de fiets. Het is lekker rustig op de weg maar waar we gisteren nog

Subasi met de D020 op een tweebaansweg inreden, fietsen we opeens op een zesbaansweg op de D020 Subasi uit?! Niet echt de bedoeling dus we gaan gauw voor plan B en laten de D020 weer links liggen. 

Ontbijten doen we uiteindelijk in een graanveld en hebben daar allicht wat oogst mee verpest. 

De benen zijn nog best een beetje moe van alle klimmetjes van de afgelopen dagen maar ze moeten ook vandaag toch echt weer aan de bak. Hoe dichter bij we bij Istanboel aankomen, hoe moeilijker het wordt om goede fietswegen te vinden, het is ons in ieder geval niet gelukt. We zitten op veel te drukke en grote wegen en dan staan we weer stil tussen alle uitlaatgassen. Ik begrijp achteraf heel goed dat je als wereldfietser besluit om die laatste 25 km per bus af te leggen (heb ik ergens op een blog van een andere wereldfietser gelezen). Mijn advies voor andere zou dan ook zijn “don’t try this”!

Maar goed, om 16.30 staan we bij dé vissersbrug van Istanboel!! En we nemen even een selfie! 

De komende dagen hebben we genoeg tijd om van Istanboel te gaan genieten, per bus, per auto of per boot! 

We zijn er bijna...

Saray - Subasi

Afstand: 63,5 km

Hoogtemeters: 933 m

Ons hotelletje van afgelopen nacht is klein en weinig bijzonder maar de hartelijke mevrouw van de receptie die idolaat is van klaaske maakt het allemaal weer erg vermakelijk. Klaaske krijgt wederom een chocolade cakeje (eigenlijk krijgt ze iets te eten op elke plek waar we stoppen). 

De band wordt eerst nog even gewisseld. 

Met rustig aan doen deze ochtend zitten we om 10u op de fiets, nog even langs de supermarkt en dan de D020 op. Het is geen vierbaansweg meer zoals in Kirklareli en hij is mooi van asfalt dus we kunnen lekker doortrappen.  Het is wederom heuvel op en heuvel af en zo komen we aan ruim 900 hoogtemeters.  

Het plan is om in Subasi te gaan slapen, daar is volgens Google een hotel maar er wordt niet opgenomen dus we weten niet zeker of hij überhaupt open is en nog wel kamers heeft. De blijdschap die we ervaren als we erachter komen dat het hotel open is en kamers heeft is snel weer weg. Het is een verschrikkelijke plek. Eigenlijk runnen deze mensen geen hotel maar zijn hier gewoon kamers en daar kan je in slapen, meer niet. 

Nogmaals we moeten blij zijn dat we ergens kunnen overnachten maar we kijken nu metname alleen nog maar uit naar ons einddoel; Istanbul!!

Het is elke keer hetzelfde liedje

Kirklareli - Saray

Afstand: 90,1 km

Hoogtemeters: 904 m

Hoe kan ik de dag op zijn kortst samenvatten?

We komen in een nieuw land, nemen een hoofdweg, vinden die te druk, nemen vervolgens een afslag en komen op echt fantastische plekken en in idyllische dorpen. 

En dát bedoel ik met hetzelfde liedje. Nou hadden wij al op meerdere blogs gelezen dat de D020 goed te doen is en het is niet druk maar de wagens die voorbij rijden doen dan in een pittig tempo. Het is echt niet onoverkomelijk maar we genieten er niet echt van. Ik zie een afslag met wel 4 dorpjes op het verkeersbord. Ik check snel Google (links op het stuur) en Garmin (rechts op het stuur) en besluit snel om van de D020 af te gaan. Het is iets om, dat wel maar vast meer genieten. En dat is het ook ECHT! Het landschap is opeens prachtig, echt wel anders dan de afgelopen dagen, de weg is glooiend en dat zorgt voor hele mooi vergezichten. 

Het asfalt houdt op maar de wegen zijn nog zeer goed te doen, mijn complimenten aan Turkije! (Ik heb veel minder goede onverharde wegen meegemaakt!)

We fietsen stug door, van dorp naar dorp, heuvel op, heuvel af (en dat nog tig keer in repeat). En dan opeens:

Ik weet niet hoe Google en Garmin dit bedacht hadden maar de weg houdt gewoon op en gaat wel weer verder maar zwemmen met fiets en twee kinderen wordt wel erg lastig.  Dus terug en nog iets verder omfietsen, maakt niks uit want de sfeer is wederom uitstekend. We voelen ons fit en we kunnen alles aan!

We picknicken vandaag drie keer. Ik schets even hoe die drie keren eigenlijk elke keer verlopen. De eerste keer eten we wel wat maar niet veel, Ids krijgt zijn fruithapje en een schone luier en we drinken vooral water. De tweede keer eten we brood (dat overigens hier heeel lekker en vers is!) en uiteraard drinken we weer wat. Maar dan de derde keer, dan lijkt wel alsof alle energie op is en werken ayso en ik de ene calorie-reep na de andere weg. Ayso is vooral van de Snickers (gesmolten of niet). We lijken dan wel uitgehongerd.  Zo ook vandaag, we nemen de calorieën tot ons en moeten dan nog 24 km. 

De heuvels worden met een forse tegenwind steeds pittiger, de achterband loopt heel langzaam leeg dus we pompen hem onderweg nog een paar keer op. 

We komen om 19u aan in ons hotel. Uitgeput. We zijn ongeveer 20 km omgefietst maar het was het waard! We genieten echt volop van Turkije, waar iedereen aardig lijkt te zijn, waar Klaaske en Ids overal letterlijk met open armen worden ontvangen en waar het eten tot nu toe zeer goed smaakt!

Morgen (na het plakken van de band) waarschijnlijk wel de D020, hopelijk valt het mee want er zijn niet zoveel alternatieven. Je leest het morgen ;)

Land nummer acht!

Gramatikovo - Malko Tarnovo - Kirklareli

Afstand gefietst: 26,4 km

Hoogtemeters gefietst: 502 m

Afstand vals gespeeld: 50 km

Hoogtemeters vals gespeeld: 770 m

Al best wel een tijdje weten we dat de grens overgang tussen Bulgarije en Turkije een uitdaging zal zijn. Vanaf het grensplaatsje Malko Tarnovo gaat er alleen een snelweg naar Turkije en die gaat ook nog eens over heuvelruggen van 600 meter dus even snel die snelweg over gaat niet lukken. We vinden dit te risicovol dus daarom zoeken we een alternatief vervoersmiddel. In Burgas hadden we geïnformeerd naar bussen van Bulgarije naar Istanbul en wellicht was er sprake van een taalbarriere maar wij hadden in Burgas begrepen dat er een bus van Malko Tarnovo naar Kirklareli zou gaan en daar kozen wij dus voor. 

Vandaag dus een relatief klein stukje maar het wordt wel klimmen. Het weer is donker en bewolkt dus de regenjassen liggen voor het grijpen, het is zelfs een beetje koud maar voor ayso en mij is er genoeg te doen om niet van af te koelen. 

Om ongeveer 13u komen we aan in het dorp. Het ziet er wederom verlaten uit. De buurtsuper kun je geen supermarkt noemen en verder lijkt hier niks te gebeuren. We volgen de bordjes busstation en ook daar komen we bij een verlaten plek aan. Een bord in het cyrillisch laat ons in onwetendheid. Een man die professioneel op zijn schep/schop leunt maakt duidelijk dat er alleen bussen naar Burgas gaan, niet naar Turkije. We besluiten om terug te gaan naar “het plein”. Ik vraag met Google translate in mijn hand aan een vrouw hoe we naar Turkije gebracht kunnen worden. Ze begint te bellen maar zegt dan dat de fiets een probleem is. 

Ze begint te lachen maar lijkt ons niet verder te kunnen helpen, dan roept ze een vrouw die aan de overkant van de straat loopt;  zij spreekt Engels en inderdaad het communiceren gaat nu makkelijker. Ze belt, ze belt nog een keer en zegt dan dat ze er vandoor moet maar dat als wij in het park gaan zitten ze ons zal vinden als ze iets heeft geregeld. 

En daar zitten we dan, als een stelletje zwervers in een park, op een bankje te lunchen, luiers te verschonen en te wachten. Net op het moment dat ayso besluit ook andere paarden te zoeken om op te wedden komt de engels sprekende mevrouw terug, haar zwager kan ons misschien helpen. Die is onderweg. Als hij aankomt  kijkt hij kritisch naar onze spullen en zegt dat de fiets wel boven op zijn Audi A6 kan. We lopen naar zijn huis en daar demonteren waar mogelijk de losse onderdelen van onze tandem. 

Na 15 min begint onze rit naar Turkije. Het voelt toch anders dan fietsend over de grens gaan maar het is niet anders. Bij de grens komen we geld te kort voor onze visa, we lenen het van onze chauffeur en rijden nog geen uur later Kirklareli in. Het straatbeeld is totaal anders, het is veeeeel drukker en daardoor chaotischer. We pinnen het geld om de taxi te betalen en zetten dan bij een pompstation de fiets weer in elkaar. Het begint te regenen maar gelukkig is ons hotel toevalligerwijs op 140 meter afstand van onze ‘drop of’ plek. 

Het is 17u, we zijn moe, niet alleen van het fietsen maar ook van het geregel en gedoe maar we zijn in Turkije!! We gaan Istanbul gewoon halen! 

Gegokt en verloren?

Primorsko - Gramatokovo

Afstand: 39,7

Lekkebanden: 1

Hoogtemeters: 720

Wat een ander humeur met de dag kan doen!

Mochten jullie met Google maps of op een ouderwetse kaart meekijken; we besluiten om via Pismenovo te fietsen, de weg houdt 6 km na Pismenovo wel op maar dan is er nog een onverharde weg en ook al ben ik daar nog steeds geen fan van, het is toch 14 km afsnijden en Google streetview ziet er best goed uit dus we gokken het erop!

De eerste 15 km (tot het einde van de verharde weg) gaan prima, ook nog geen regen dus wij blij. Oh ja we vervangen nog even een versleten buitenband zodat we goed voorbereid zijn op dat wat gaat komen. 

We picknicken nog even bij het begin van de onverharde weg maar zijn er dan klaar voor. 

Deze kiezels/stenen zijn voor de achterband al na 500 meter te veel, een lekke band en wederom staat de fiets op zn kop voor het verwisselen van de band.  Dan besluiten we om maar te lopen. We hebben gegokt en verloren, het is niet anders. Toch is de term verliezen absoluut niet op z’n plek. Waar ik gisteren een behoorlijk pest humeur had en dit soort taferelen totaal niet getrokken had kan me dit vandaag totaal niet deren. Dan lopen we toch gewoon een stuk? Biking/hiking, tis allemaal sportief. Gelukkig zijn er sommige stukken toch te befietsen maar met een gemiddelde van 5 km/uur zou je kunnen zeggen dat we wel eens sneller zijn geweest..

Je zou je ook kunnen afvragen of dit wel leuk is voor kinderen. Maar vandaag hebben we aan Klaaske totaal niet gemerkt dat ze dit niet leuk vindt. Met een vrolijke snoet wandelde ze hele stukken en zat ze af en toe op mijn hakkepak (speciaal voor de Tukkers ;)).  Ze vermaakte zich zelf met bedachte spelletjes die ze met haar olifantje uitvoerde. 

De beperkingen/bedenkingen (of beren op de weg) zitten veel vaker in ons hoofd dan dat ze er in de realiteit werkelijk zijn!

Zelfs als het goed begint te regenen zijn wij zowel fysiek als psychisch nog in top form!

Na de 10 km onverharde kiezels/modder moeten we nog 10 km naar het eerst volgende hotel. Malko Turnovo bij de grens hebben we dus niet gehaald, jammer maar morgen is er weer een dag. 

(Overigens mijn telefoon dacht wel al heel even dat we in Turkije waren)

Het hotel waar we zijn neergestreken is heel bijzonder. Er zijn heel veel kamers maar wij zijn nu de enige gasten (en de eerste gasten ooit die met booking hadden geboekt). 

Of het de honger was is altijd de vraag maar ik denk

serieus dat dit de lekkerste Bulgaarse maaltijd was tot nu toe!

Zo’n dag

Burgas - Promorsko

Afstand: 53,7 km

Hoogtemeters: 446

Ongeveer een jaar geleden schreef ik een verhaal op deze blog met de titel “eind goed al goed” en vandaag, toen we concludeerden dat we onze dag niet hadden moest ik direct aan dat verhaal denken. Ik heb het net even terug gelezen en ik zou het zo kunnen kopiëren naar vandaag. 

De dag begon namelijk al met een sloomheid, niet te filmen! We zitten pas om 10.15 op de fiets maar met een beetje efficiëntie had dat zo een uur eerder kunnen zijn. Misschien draagt de voorspelling dat het de hele dag gaat regenen bij aan het feit dat we niet echt staan te trappelen. 

Eenmaal on the road komen we erachter dat naast de E87 tot onze verbazing een fietspad loopt! 

Ik grap nog dat je zult zien dat hij straks in één keer ophoudt en we dan aan de verkeerde kant van de weg zitten.... en ja hoor, zo geschiedde. Omdat we niet 9 km terug willen fietsen gaan we over onverharde wegen en dat betekent door de modder en daar heb ik gewoon een hekel aan. En dan was daar de traditionele jaarlijks terugkerende vraag “waar doen we dit voor?”  En zo’n dag zit er elk jaar wel tussen dus ook die moet je maar gewoon nemen zoals die komt. 

Overigens is de 902 echt prachtig en precies zoals we het hebben willen (asfalt en rustig). Het landschap is ook ontzettend mooi! Het begint pas te regenen als we aankomen in Promorsko en zo is de nieuwe regenjurk van klaaske gelukkig nog niet getest. We zitten niet in een hotel maar in een appartement, we draaien zelf een wasje (!), Ayso bakt pannenkoeken en sluiten af met een kussengevecht. 

Dus ook voor deze dag geldt gewoon “eind goed al goed!”

Rustdag nummer 2

Kan je van een massage een spierblessure oplopen? Vannacht is er een spierpijn bij mijn linker schouderblad ontstaan, ik kan me niet eens meer omdraaien. Dit in combinatie met dat het gaat regenen en dat we geen regenjas voor Klaaske hebben maakt dat we nog een nachtje bijboeken in dit luxe resort. 

Met een zee van tijd gaan we ontbijten, wat een luxe!

Dan de stad in en na heel wat meters maken we uiteindelijk een legging en een regenjas voor Klaaske (veel te groot dus daarom noemen we het ook wel een regenjurk), een landkaart van Turkije en ibuprofen buit!

De stad is een bijzondere combinatie van oude troep en mooi afgewerkte gebouwen. Van rijkdom en armoede. 

Terug in het hotel halen we allemaal wat gemiste slaapuurtjes in, daarna met zn allen naar het zwembad. Voor het eerst dat we Ids met zwembroek en al in het zwembad doen, hij heeft er volgens mij van genoten. 

En dan zit na het eten deze rustdag er al weer op. Morgen naar Primorski; appartement is reeds geboekt dus we zijn er klaar voor, laat die regen maar komen!

Fotoverslag

Nessebar - Burgas

Afstand: 42 km

Hoogtemeters: 292

De dag begint met regen, oh jee de was!! Ayso haalt snel alle was van het balkon naar binnen maar dan missen we mijn fietsbroek. Mijn enige fietsbroek. We zien hem ook nergens op de straat liggen maar gelukkig heeft de gastheer (of gastvrouw?) de broek al binnen gehaald en ligt ie bij de receptie. 

We ontbijten net niet in de regen en de Italiaanse eigenaar is alleraardigst!

Hij zegt na elke zin “Thank you very much”, tikkeltje overdreven maar geenszins onaangenaam. Maar dan, dan zegt hij zonder blikken of blozen dat ‘we in Nessebar toch maar heel erg boffen, er zijn namelijk geen zigeuners, geen zwarte mensen en geen arabieren’. Ik ben verbijsterd, dat je dit zo maar durft te zeggen?! Het werpt een compleet andere blik op deze man, blijkbaar ervaart hij het écht zo maar het geeft ons toch een naar gevoel. 

We rijden nog even door het oude oude centrum en komen dan opeens andere toeristen tegen. 

Het doet me denken aan het dorpje girokaster in Albanië. Alleen hier meer toeristen winkels, veel meer. Beetje zonde maar het is een mooi plekje. 

We rijden dan richting de 906 omdat ons de 9 te druk lijkt maar dan blijkt de 9 afgesloten dus waarschijnlijk nemen we met zijn allen nu de 9. Na een klim en wind in de zij zoeven we nu met de wind in de rug de heuvel af en nemen we zodra het kan een d-tour. 

Tussen de koolzaad velden rijden we naar Burgas. We passeren nog even een immens grote begraafplaats:

In de stad zijn er zo waar fietspaden maar net als in Roemenië lopen de mensen gewoon óp die fietspaden en herkennen ze de fietsbel niet...

Het begint te regenen en ik navigeer ons snel naar het duurste hotel van Burgas. We houden helemaal niet van grote hotels maar zijn er nu wel aan toe om te genieten van luxe kamers, een bad, een massage (!) en een heerlijk diner. 

Een prestatie van formaat

Shkorpilovtsi - Nessebar

Afstand: 79 km

Hoogtemeters: 982 meter

Een prestatie van formaat, mag ik dat (eigenlijk wel) zeggen? Ja dat mag ik zeggen! 

Ook vandaag is de route uitgestippeld en nemen we ons op voorhand voor om eventueel eerder te stoppen als dat nodig is. We weten dat het klimmen wordt vandaag en ook al zitten we in een 5sterren resort, het ontbijt is om te huilen. We nemen 10 van die niet te eten droge broodjes mee want we weten niet of de winkels wel open zijn. Dat zijn ze gelukkig wel dus er wordt nog wat extra proviand ingeslagen en we beginnen we aan de rit. 

Tja, wat zal ik zeggen, dit is gewoon pittig, heel pittig maar met heuvels is het ook eigenlijk wel weer heel simpel, je moet ze toch gewoon nemen, kun je het lang en breed over hebben maar het beste is gewoon blik op oneindig en doorfietsen (en af en toe picknicken). 

We komen tegen 17.45 aan in Nessebar. We zien alleen heel veel Dubai achtige hotels, groot en heel nouveau riche; nog niks van waarom dit stadje op de werelderfgoed lijst staat maar daar hebben we morgen voor!

Hotel Italy heeft eigenlijk geen plek voor ons maar dan  opeens toch wel. 

Best apart niet? Maar in onze staat vast heeeerlijk om in te slapen!

Omrijden omdat het kan

Varna - Shkorpilovtsi

Afstand: 73,4 km

Hoogtemeters: 694 m

Na een dagje uitrusten en met een goed plan in onze zak gaan we met heel veel zin eigenlijk op stap. Ik zorg voor genoeg calorieën en water en we kopen nog wat vers brood en dan hop hop richting de brug tussen Varna en Asparuhovo. Maar op nog niet eens een kwart van die brug houdt de stoep op en vinden we deze (snel)weg gewoon niet relaxed en we besluiten een flink eind om te rijden. Liever genieten van de tocht dan vroeg op de bestemming aankomen via een arelaxte route. 

Al snel zijn we tevreden met deze beslissing. Het pontje is een leuke afwisseling, de weg is van asfalt en ondanks de hoogte meters, of moet ik juist zeggen dankzij de hoogte meters genieten we enorm van het uitzicht, de rustige weggetjes, onze picknick en last but not least van het goede humeur van Klaaske. 

Klaas is namelijk op de fiets bezig met rotondes tellen, in canon zingen (is nog een beetje lastig), Dolly de dolfijn verzorgen (van mcdonalds gekregen en al twee keer laten vallen), hakken en plakken (want “dat doen we op school ook altijd”), heel af en toe even in slaap vallen en ons zelf verzonnen verhaaltjes vertellen (over Koekje de Koekoek). 

Nu we het toch over de Koekoek hebben, dat beest achtervolgt ons al vanaf Polen en tot nu toen alleen maar auditief maar vandaag was het zover hoor; ik heb de koekoek nu ook eindelijk een keer gezien! Helaas geen bewijs in de vorm van een foto ofzo maar ik kan de speurtocht naar dat beest laten voor wat het is. 

We eindigen dus weer aan het strand in een resort waar  je u tegen zegt. Het is groot maar voor ons vooral lekker relaxed. We eten in de enige strand tent die open is. De zee is spiegelglad en straalt een heerlijke rust uit. Vakantie :)

Varna

Het is januari in Malaga en het weer is zoals dat soms ook het geval is in Malaga, slecht! Binnen maken we een puzzel om in zomerse sferen te komen:

En vandaag zijn we ín díe puzzel beland!!

Maar laat ik bij het begin van deze dag beginnen: we zwaaien familie Florie om 5.45(!) uit en duiken dan snel ons bed weer in. Tegen negen uur komen we daar pas weer uit en gaan we in de stad een pannenkoekje eten. We hebben nog een nachtje in ons hotel erbij geregeld en we kunnen in alle rust plannen maken voor de komende dagen. Heel ver plannen we niet vooruit maar het plan voor de komende twe dagen is in ieder geval gemaakt. Ayso slaat nog even alle fietsbenodigdheden in terwijl ik de weblog bijwerk en daarna gaan we de stad weer in. Klaaske wil perse op haar nieuwe slippers aan terwijl ze die nog wel om de 10 stappen verliest, maar ze houdt vol!

We shoppen een polo en zwembroek voor ayso, eten een burgertje bij de grote gele M en flaneren dan in het Primorski park; een heel mooi groen en fleurig park. 

Over het strand terug en als we dan neerstrijken bij een strandtent bevind ik me dus in de puzzel van 5 maanden geleden :)

Om iedereen (metname klaaske) eens een goede lange nacht te gunnen eten we vroeg en ligt zij er na nog één potje kwartetten er voor deze vakantie vroeg in!

Laatste dag voor team Florie

Albena - Varna

Afstand: 32,9 km

Hoogtemeters: 419 m

Een allinclusive hotel heeft na deze overnachting ons nog niet echt overtuigd maar de keuze tijdens dit ontbijtbuffet is wel enorm. Cakejes, wafels, pannenkoeken, fruit, iedereen komt zo ruim aan zijn/haar trekken. Er wordt nog even één van de drie lekke banden van gisteren geplakt en dan vertrekken we (nadat iedereen op klaaske na het polsbandje heeft ingeleverd) richting Varna. 

Als we nou de 902 nemen dan hoeven we niet over de drukke E87, we moeten dan wel even klimmen. Helaas is ook de 902 bij vlagen druk en het klimmen is zwaar en schiet nauwelijks op. 

Ongeveer 8 km voor het einde is de tank leeg, althans bij mij, we stoppen bij een ‘gezellig’ pompstation en slaan ijsjes, cola, echte tankstation-broodjes en frisdrank in en dus wordt duidelijk dat ik niet de enige was die mijn ontbijt alweer ‘verbruikt’ had. 

We nemen zodra het kan toch weer een afslag en fietsen tussen de wijnranken door. Zo fietsend maak me vandaag opeens een beetje zorgen over de rest van de vakantie, ik houd niet van de drukke wegen en na het strandweggetje dat geen weggetje bleek te zijn vertrouw ik ook niet meer op de kleinere wegen (op Google maps). Maar dan fietsen we door de dorpjes, genieten we van de mooie uitzichten en dan weet ik dat het heus wel gaat lukken. Als het ons in Oekraïne en Roemenië is gelukt, dan gaat het ons in Bulgarije natuurlijk ook lukken. Ayso en ik spreken af morgen even uitgebreid met de kaart op zoek te gaan naar rustige wegen en leuke dorpjes. 

We dalen over een vrij korte afstand de stad Varna in of zoals klaaske het zegt “we zijn in het uitzicht terecht  gekomen!”

Hotel perfect is echt perfect en we maken ons allemaal in turbo tempo klaar voor nog een uurtje strand. De wandeling naar het strand toe is eigenlijk verrassend leuk, Varna is een mooie stad en ook de strandtent is leuk en hip. 

Met een biertje dan wel Campari danwel een Mojito maken we de laatste uurtjes zon mee voor vandaag. Het diner later op de avond is wéér gezellig en wat gaan we team Florie missen! Wat zijn die meiden stoer! En wat leuk dat er mensen zijn die een stukje van ons avontuur wilden mee maken. Dankjulliewel!