Land nummer 7

Neptun - Durankulak

Afstand: 28,6 km

1 lekke band

Het is een dag vol verrassingen, kan niet anders zeggen. We verlaten het hotel om bij een ander hotel te gaan eten, een groot en verlaten hotel naast ons serveert wel ontbijt en ja dat was weer een typisch Roemeens yoghurt/ei/geroosterd brood ontbijt. Genoeg in ieder geval om op te kunnen fietsen. 

In Mangalia doen we de picknick boodschappen en dan kunnen we echt lekker doortrappen, klein stukje over de grote weg, oh wacht er loopt ook een stoep langs die grote weg, even met de achterband iets te hard een stoep op en ja hoor een lekke band. We waren nog maar nét onderweg of we staan al bij een tankstation met “panne” (verrassing 1). 

Met assistentie van Jasper (bij het plakken) en Jolanda (die voor de drankjes zorgde) en de dames (die voor Ids en Klaaske zorgden) was de band snel geplakt, maar ook nog steeds lek... nog een plek geplakt en weer opgepompt en nog steeds lek! Dan maar een nieuwe binnenband waar we gelukkig één van bij ons hebben. Fingers crossed dat het bij deze ene lekke band blijft...

Best wel veel later zijn we weer onderweg, alsnog een stuk over die drukke weg, stukje geasfalteerde hele rustige weg (joepie) en zo snel mogelijk naar Vama Veche, een dorpje aan zee. Nou zijn we in die paar dagen al 11 dorpjes aan zee doorgefietst waar niks te doen is. Tuurlijk het is nog geen hoofdseizoen maar wij vinden het wel heel rustig. Hoe raar is het dan dat je opeens in een dorpje komt (dat er op de kaart net zo uitziet als al die andere dorpjes) waar het loei druk is? Je kan werkelijk over de hoofden lopen, het strand is op deze maandag helemaal vol! (Verrassing 2)

Ik vraag het de mensen naast me en het heeft iets te maken met 1 mei, maar het is nog helemaal geen 1 mei dus het blijft raar. We eten onze picknick lunch op het strand en hebben een ultiem vakantie gevoel. Een beetje betrieb is toch best wel leuk!

Vlak na dit dorpje de grens overgang. Land nummer 7 Bulgarije;  daar zijn we wederom trots op! Als de douaneambtenaar de 8 paspoorten inneemt zie ik hem tellen en “onthul” ik snel Ids even die achter de rits van de hoes van het karretje verstopt zat (verrassing nummer 3, uiteraard niet voor ons maar wel voor deze mijnheer). 

In Bulgarije is het nog een klein stukje, de drukke weg valt hier wel mee en we komen om 14.55 aan bij Branta Birding Lodge. We zouden vanaf 15u welkom zijn dus maar goed dat we wat vertraging hadden ;)

De gastvrouw ligt op de bank en ook het hele pension is absoluut niet een idyllische lodge waar we op gehoopt hadden (verrassing 4). Er ligt een behoorlijke voorraad medicijnen op de tafel en het welkom is op zijn zachts gezegd “bijzonder”. De kamers zien eruit alsof ze dit jaar nog niet gebruikt zijn. We gaan in de tuin zitten maar voelen ons een beetje “te veel”. Dus we besluiten hier niet te blijven eten en een restaurant hiernaast te nemen, dan kan de gastvrouw ook lekker onder haar dekentje blijven liggen. 

Het eten (bij de buren dus) was heeeeerlijk: kip, octopus, talbot, salade,  het smaakte allemaal goed! Dat we niet met creditcard konden betalen maar nog nét genoeg euro’s hadden vangen we samen in verrassing 5. 

Bij aankomst in onze lodge worden we streng toegesproken door de heer des huizes. Er is een hor van een raam gevallen en hij vraagt ons hoe dat is gekomen. Als beteuterde kleuters stamelen we dat we geen idee hebben. Als we dan ook nog zeggen dat we geen ontbijt hoeven krijgen we weer op ons kop, ok dan in hemelsnaam toch maar een ontbijt... het zal mij benieuwen, ik verwacht geen verrassing, het kan alleen maar meevallen. 

Inspanning en ontspanning

Eforie Sud - Neptun

Afstand: 20,4 km

De dag begon voor ons (team de Vries) geheel onverwachts om 1.15! Ids is een beetje zijn ritme kwijt en keek om 22u gisteravond in het restaurant nog druk om zich heen en de aanname dat hij dan wel lekker zou slapen ging niet echt op. Dan om 6.50 nog een keer, het lijkt wel of we een baby hebben ;) 

Dat we ons vervolgens verslapen voor het ontbijt (we hadden 9.00 afgesproken) is best begrijpelijk toch? Het ontbijt is weer typisch Roemeens met plakjes worst en kaas, ietwat droog brood, voorverpakte croissants en een yoghurtje. Dit keer overigens met kwarteleieren en uiteraard veel koffie. 

10.40 is de hele combinatie weer in elkaar gezet en fietsen we richting het zuiden. Zodra we Eforie Sud verlaten, verlaten we ook het asfalt. De onverharde weg gaat langs weilanden, langs een spoor, over het spoor en zo duurt het dus best een tijdje voordat we op onze bestemming aankomen. 

Onderweg nog een extra koffie genomen en genoten van het lelijke uitzicht dat volgens Jasper al best wel went. 

De onverharde weg is voor velen van ons best (in)spannend en ik merk dat ik ook nog even in de ontspan modus moet komen. Maar dan gaan we na aankomst lunchen bij de overburen, zwemmen, lekker in het zonnetje liggen en gaan we wederom eten bij de overburen. Kortom best wel een lekkere ontspannen middag en avond na een ingespannen ochtend!

De eerste etappe

Constanta - Eforie Sud

Afstand: 24,6 km

Vrijdag is al besloten dat we vandaag niet in Constanta slapen maar in Eforie Sud, een klein overzichtelijk tochtje van ongeveer 20 km, dat lijkt ons goed te doen. Na aankomst in Constanta zetten we alle voorwielen weer op de juiste plek op de juiste fiets, bagage erop cq eraan en gaan met die banaan!

We fietsen even naar het karakteristieke casino gebouw aan zee, maken een groepsfoto en vertrekken dan richting het zuiden. 

Het dan weer echt starten met ‘dé’ route heeft altijd iets bijzonders. We fietsen letterlijk over wegen waar we al gefietst hebben maar we laten ook zo in no time het bekende achter ons. We rijden de stad uit over een mooie nieuwe weg die ons uiteindelijk naar de haven leidt. Bij een slagboom staan er meerdere mensen te zwaaien dat we er niet langs mogen, want het is te gevaarlijk. Aangezien wij de drukke “39” te gevaarlijk vinden is dat geen goed argument. Maar er rijden trucks —> veel minder dan op de grote weg. De weg is slecht —> dat zijn we wel gewend en zo gaan we een tijdje door en uiteindelijk laten ze ons er schouderophalend door na wel nog even alle paspoorten te hebben gecontroleerd. En nu is altijd de spannende vraag: gaan we straks spijt of profijt hebben van onze eigenwijsheid? 

Profijt! De weg was echt goed te doen en heel rustig. 

Dan via een zand/modder/onverharde weg naar ons hotel waar we ons snel klaar maken voor t eten. 

In een restaurant aan zee met harde Balkan-beats hebben we een fantastische avond. De bediening spreekt geen woord Engels en is best traag waardoor klaaske nóg later in bed ligt. Ze slaapt weer met haar twee grote vriendinnen op een kamer en ik hoop maar voor iedereen dat ze lekker uitslaapt. 

Wij komen er wel

Vliegveld Boekarest - Appartement/hotel - trein station  - bus station 

Afstand: 21,9 km - 4,5 km - 650 meter

Nog niet eens één dag voorbij en al genoeg om over te schrijven. Al reizend denk ik na over deze blog en over het gevaar van in de herhaling vallen. Maar deel III is al weer een jaar geleden dus herhalingen kunnen wellicht voor een dejavu effect zorgen maar dat moeten we dan maar op de koop toenemen. 

Het vertrek is nog nooit zo relaxed verlopen. Dat komt omdat we niet met z’n vieren vertrekken maar met z’n achten. Team de Vries wordt namelijk de eerste week van onze reis vergezeld door team Florie. Jasper, Jolanda, Vera en Noor waren zo ontzettend sportief om in hun meivakantie met ons mee te gaan! Dit is natuurlijk vooral heel gezellig maar als je met de grote tandemdoos op Schiphol aankomt ook hartstikke handig ;). Er zijn opeens drie keer zoveel handen om te helpen met Klaaske en Ids en zo kunnen we probleemloos alles inchecken. Het is heel druk op Schiphol en dat hadden we ons niet zo goed gerealiseerd, gelukkig krijgen we dankzij een maxicosi met een baby hier en daar wat voorrang. Lang leve de “baby card”. En ook vliegen met twee meiden die zich graag over de kinderen ontfermen is als reizen in businessclas (zonder zorgen). 

Op het vliegveld is het even wachten op onze fiets. Zodra we een bevestiging krijgen van het feit dat ie meegekomen is gaat team Florie met onze kinderen in een taxi naar het reeds gereserveerde (en betaalde) appartement.

Ayso en ik zetten in alle rust de fiets in elkaar.  Buiten is het aangenaam warm en stappen we met zin om te gaan fietsen op. Het is een onaangename drukke weg maar zodra we kunnen nemen we een d-tour, druk navigerend achterop de fiets word ik af en toe gebeld door Jasper. Het appartement is niet te vinden en even later blijkt ook de eigenaar telefonisch niet bereikbaar. Nou mooie boel. Als we uiteindelijk om half acht ‘s avonds ook de locatie bereikt hebben besluiten we om dan maar een ander hotel te nemen. Twee kamers... maar als we de bedden zien kunnen we toch niet anders concluderen dat er nog een kamer bij moet. Klaaske mag bij de meiden op de kamer en na een heerlijke pizza liggen we allemaal om 23 u in bed. 

Zaterdag 28 april

9.00: de fietsen van team Florie worden bezorgd en in tegenstelling tot het gereserveerde appartement klopt deze afspraak wel. Vier sportieve mountainbike achtige fietsen zijn om 10u ook klaar voor vertrek en zo fietsen twee teams achter elkaar naar het station. We parkeren de fietsen in de hal en de mannen kopen even de kaarten voor de trein van 14u, ja dat is aan de vroege kant maar beter optijd dan te laat....

De blik op ayso’s gezicht als hij terug komt kan ik inmiddels goed ‘lezen’. Geen tickets, alle treinen vandaag en morgen zitten vol (die blik is overigens niet negatief, ayso is namelijk helemaal in zijn element als er iets geregeld moet worden, dit is nou nét het avontuur).  Na beraad tijdens een cappuccino besluiten we dat fietsen naar Constanta geen optie is en we toch echt iets van een vrachtwagen of bus moeten regelen. Voor 400€ kunnen we in gaan op een bod van twee busjes, dat vinden we te gortig dus we proberen de volgende optie; een bus naar Constanta. Die blijkt om de 45 min te gaan en de fietsen passen ook nog eens alle vijf in het bagageruim, ongelooflijk en zo zitten we voor een derde van de prijs nu (as I write) in de bus!!

Het (best wel soepele) vertrek

Vanuit de rolstoelbus begint het vierde deel van onze blog over onze fietsvakantie. Dit keer geen 6 weken maar 3 en dit keer voor mij niet in zwangere toestand  maar voor het eerst met z’n vieren! Team de Vries is er helemaal klaar voor. 

We hebben mega-licht gepakt en hebben zelfs nog wat  ruimte over!

We vliegen over drie uur met KLM naar Boekarest, daar zullen we de eerste nacht verblijven maar dan laten we de ietwat lelijke stad (in mijn herinneringen) snel achter ons en vertrekken we met de trein naar Constanta! En dan, dan trappen we de beast aka longhorse weer aan ;)