Dat ons hotel nogal christelijk overkwam had ik gisteren al verteld maar heb me toch nog afgevraagd hoe ik dit had kunnen missen, niet dat het erg was hoor. Ons hotel heette Christian Jensen Kolleg en kn dacht dat we al een beetje Scandinavische namen kregen. Hoe dan ook, wie weet zaten we in het Spakenburg van Kreis Nordfriesland.
Onze route geleidt ons via de kust naar Denemarken en na 28 km had ik een lunch gepland, in het dorpje Dagebüll. Als ik in de verte nog steeds niks zie terwijl we al iets meer dan 28 km hebben gefietst kom ik er (als navigator) achter dat we al 2 km voorbij Dagebüll zijn, weer een niet zo’n hele goede lunch planning. We fietsen nog even 6 km door en we gaan voor een absoluut record (denk ik); 35 km zonder te stoppen. Om de moed erin te houden doen we het dieren spelletje met de laatste letter weer een nieuw dier verzinnen. Wij zitten nu heel goed in de N-, D- en T- dieren. We eten een broodje krab (zijn gewoon garnalen) en haring en gaan dan weer vol frisse moed aan t tweede deel beginnen.
We nemen de dijkroute en hebben een lekkere wind tegen, dat maakt het gewoon best wat pittiger maar niet onhaalbaar. Gewoon stug doortrappen. Dan zien we opeen iets geks, een trein in de zee en als we de Garmin uitzoomen dan zien we dat er een brug/dijk loopt van het vaste land naar het laatste Duitse Waddeneiland. We lezen later dat daar enkel een trein over een kan en waar je wel met je auto op kan. Opeens zie ik 3 mensen met telelenzen staan en roep ik nog enthousiast dat dat vast vogelaars zijn, maar nee… het waren trein spotters. Om de tien minuten komt er een trein en de overgang is onbewaakt maar ook nog eens afgesloten:
Dat wordt omfietsen, dus zo gaan we niet via de dijk naar Denemarken maar via Klamxbüll. Daar kopen we in de supermarkt nog even wat “brandstof” (noten, bananen, amandelkoek en drinken) en fietsen we op ons gemakje naar de grens. Inmiddels is Ids in slaap gevallen en breken wij ons hoofd over dieren met een N.
Half vijf komen we aan bij ons hotel/appartement in Højer en besluiten we voor het eerst zelf te koken. Geen mondkapjes in de supermarkt (en dat is met onze vieze mondkapjes maar beter ook) en onbegrijpelijke taal op de verpakkingen. In de volle overtuiging dat ik een klein pakje boter had gekocht om in te bakken komen we thuis achter dat het een blokje verse gist is, huh?!
De rode pasta smaakt wel anders dan normaal maar t is fijn om even ‘thuis’ te eten.
Avondritueel blijft t zelfde: kinderen voorlezen en maar bed en dan zelf de weblog bijwerken. Tot morgen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten