Toen we om negen uur het ontbijt achter de kiezen hadden, was de ijdele hoop dat het zou opklaren vervlogen.
We tuigden onze in de congreszaal geparkeerde fiets op, en lieten het Continental hotel in het kuuroord met een schier onuitsprekelijke naam achter ons (Mariánske Lazné).
Gelukkig konden we ons bijna direct warmdraaien met een pittige klim van twee kilometer, zodat we nog niet teveel zouden afkoelen en last zouden hebben van onze zowel wind als regen doorlatende kleding. Ik hoor mijn vader zo zeggen dat slecht weer niet bestaat, maar slechte kleding wel. Hij had zijn gelijk hierbij wel bewezen.
De kilometers die volgden worstelden we ons door het lage drukgebied over slechte grind- en asfaltwegen over heuvels zonder uitzicht. Het verlangen naar een warme douche was niet vaak groter. Alleen Klaas leek het in haar beslagen caravan naar haar zin te hebben.
De klimmetjes onderweg hielden ons warm. Voor het eerst zagen we meer op tegen de afdaling die hierop volgde. Zo leken de eerste 35 kilometers eindeloos te duren.
En toen klaarde het op.
We stopte bij een lokale uitspanning waar het eten van onverwacht hoog niveau was en de bediening en de lokale dronkaards ontdooiden bij de glimlach van Klaas.
Hier besloten we de tanden nog even op elkaar te zetten en naar de bakermat en naamgever van het pils te fietsen, Plzen (zonder i). En zo bewogen we ons met wielrensnelheid over behoorlijk strak geasfalteerde wegen door het glooiende landschap langs koeien en zojuist de geoogste graanvelden met fraaie vergezichten naar de stad die overigens niet alleen door bier is gevormd, maar ook door bommen. Deze bommen van geallieerde makelij waren namelijk ooit bedoeld voor de wapenfabriek die de basis vormde voor de autofabriek Skoda. Ook alhier gevestigd. Maar dat terzijde.
Wij gaan een pils urquell drinken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten